Rust

Ze had geen verwachtingen maar wilde gewoon een leuke ochtend met de paarden. Mijn coachee was een leuke vlotte dame met een goede babbel. Ze had ook geen hulpvraag. En geen problemen. Wel merkte ze tegenwoordig dat ze minder energie had. Fysiek was alles in orde maar haar hoofd zat zo vol. Ze vertelde dat ze het in gesprek met anderen nogal teleurstellend vond dat haar meestal geen vragen werden gesteld. Zij was altijd heel geïnteresseerd in anderen. Waarom kon dat andersom niet ook eens? Al begreep ze het best wel hoor. Niet iedereen kon dat, contact maken. Ze wilde er ook niet over oordelen. Want zo zat ze niet in elkaar. Wat haar ook opviel was dat zij altijd veel sneller was dan anderen. Tijdens werkoverleg. Of toen ze bij een vriendin hielp met het schoonmaken van haar nieuwe huis.  Ze had geen oordeel hoor, maar waarom waren anderen zo langzaam en kwam het altijd op haar aan?

Ik nodigde haar uit om eerst de paarden te ontmoeten. Het kleinste paardje trok haar aandacht. Maar die had niet zo’n zin in haar knuffels en liep weg. Toen ging ze naar de grootste en die bleef staan. Ze moest huilen en zei dat ze ervaarde dat ze door het paard geaccepteerd werd. En dat voelde ze niet zo vaak bij mensen. Zelf maakte ze wel makkelijk contact. Zei ze. 

Ik stelde voor om met het paard aan het halster een rondje te lopen over de track. Ze liep snel. Trok het paard nog net niet met zich mee. Halverwege vroeg ik of ze in verbinding was met het paard. Ze dacht na. Weer kwamen er tranen. Ze realiseerde zich dat ze niet in verbinding was. Er ontstond een mooi gesprek over denken en voelen. Ze realiseerde zich op dat moment dat ze wel erg veel in haar hoofd zat. Ook al dacht ze dat ze haar emoties makkelijk toeliet. Altijd maar redeneren en de logica volgen. Altijd bezig en altijd aan. Altijd gericht op de ander. Ze had behoefte aan rust. Daar zat haar energielek. Ze zuchtte diep. 

Ik vroeg haar de wandeling met het paard voort te zetten, maar nu in het tempo van het paard. Het paard knabbelde onder het lopen gezellig aan de grasjes die groeiden langs de randen van het pad. Het zwiepte geduldig naar de vliegen met zij staart. Had geen haast en was niet bezig met verleden of toekomst. Voetje voor voetje schoven ze voort. Het was een opgave voor haar om in contact en in zo’n langzaam tempo voort te bewegen, maar na een tijdje begon ze het zelfs prettig te vinden. Ze stond steviger op haar benen. Het touw losjes in haar hand. Haar gedachten overal en nergens. Met haar andere hand streelde ze de door de zon verwarmde vacht van het paard. 

Ze sloot haar ogen. Ik vroeg wat ze voelde en waar ze dat voelde in lijf. Ze zei “ik voel nu een energie die van mijn hoofd door mijn hele lichaam stroomt. Ik voel me verbonden. Mijn hoofd hoeft het niet meer alleen te doen. Ik mag vertragen en hoef niet altijd aan te staan voor anderen. Bovendien denk ik dat ik niet oordeel, maar dat doe ik dus wel. Over mezelf en over anderen.” Er kwam een innerlijk rust over haar heen en dat gevoel hebben we geankerd. Zodat ze dat gevoel van rust voortaan wanneer ze maar wil kan oproepen. Handig!

Dat is wat paarden doen. Zonder woorden geven ze feedback. Zonder oordeel. Zodat je je eigen inzichten kunt opdoen. Wil jij ook coaching met de hulp van paarden ervaren, alleen of met je team? Neem dan vooral contact met me op.